آرتروز آرنج ناشی از التهاب مفصل و تخریب سطح غضروف آرنج به وجود میآید. این بیماری ممکن است به دلیل بیماریهای تخریبی، افزایش سن، ساییدگی، جراحت یا آسیبدیدگی قبلی در آرنج ایجاد شود. برای درمان آرتروز آرنج، گزینههای مختلفی وجود دارد. استراحت بخش مهمی از روند درمان است و استفاده بیش از حد از مفصل همواره باعث تشدید علائم میشود. بسیاری از بیماران میتوانند سالها بدون مشکل زندگی کنند و تنها برای تسکین علائم از داروهای ضد التهابی یا تزریق کورتیزون استفاده کنند. هرچند تزریقات موقتی هستند، اما میتوانند برای مدت چند ماه تسکین درد فراهم کنند. فیزیوتراپی نیز میتواند مفید باشد و در صورت ادامه و تشدید علائم، جراحی نیز گزینهای است.
بیماران دچار آرتروز، با علائم ناخوشایندی مانند درد شدید و احساس ناتوانی در حین فعالیتهای روزانه مواجه میشوند و این عارضه مانع از لذت بردن آنها از زندگی شود. متخصصین کلینیک امید در صورت داشتن تردید به آرتروز در بیمار، از تستهای تشخیصی از جمله آزمایش خون و یا عسکبرداری استفاده میکنند و سپس با رویکرد درمانی پلکانی، (درمانهای ساده به پیچیدهتر) روند درمان را شروع میکنند. علاوه بر داشتن دستگاههای مجهز، تمامی متخصصین این مرکز با تجربه بوده و تمامی شیوههای درمان با دقت و مهارت خاص انجام میشود. جهت کسب اطلاعات بیشتر درباره درمان آرتروز آرنج و یا رزرو نوبت در کلینیک تخصصی امید با شماره تلفن 02122780702 یا 02122780701 تماس حاصل فرمایید.
دلایل ایجاد آرتروز آرنج
امکان دارد آرتروز آرنج در هر سنی ایجاد شود ولی در افراد بالای 40 سال بیشتر شایع میباشد. آرتروز و التهاب مفصل آرنج دارای دلایل و انواع مختلفی میباشد شامل:
- آرتروز آرنج یا بیماری تخریبی مفصل شایعترین نوع التهاب مفصل محسوب میشود که در افراد مُسن ایجاد میشود. این عارضه باعث تحلیل و از بین رفتن غضروف (بافتی که از انتهای استخوان مفاصل محافظت میکند) شده و در نتیجه سبب بروز درد ناشی از ساییدگی استخوانها میشود.
- آرتریت روماتوئید آرنج یک بیماری خودایمنی است که باعث میشود سیستم ایمنی بدن به مفاصل، بافتها و اندامهای سالم حمله کند. این عارضه باعث ایجاد درد، خشکی، ورم، ناهنجاری و کاهش عملکرد مفاصل میشود.
- آرتروز پس از ضربه یا سانحه پس از واردن شدن آسیب به آرنج بروز میکند. این عارضه سالها پس از آسیبدیدگی مانند شکستگی، پیچخوردگی شدید یا پارگی رباط ایجاد میشود.
- آرتریت پسوریاتیک نوع دیگری از التهاب مفاصل است که در ارتباط با عارضه پوستی پسوریازیس ایجاد میشود.
علائم آرتروز آرنج
علائم آرتروز آرنج از خفیف تا شدید متغیر میباشد. در بیشتر موارد، علائم به تدریج آغاز شده و با گذشت زمان تشدید میشوند. درد آرنج در مراحل اولیه آرتروز ایجاد میشود. ورم آرنج، خشکی، قفل شدن مفصل و محدودیت حرکتی علائم شایع مرتبط با آرتروز آرنج میباشند. همچنین امکان دارد بیمار در اثر ورم مفصل آرنج، متوجه بیحسی در انگشت چهارم (انگشت حلقه) و انگشت کوچک خود بشود.
تشخیص آرتروز آرنج
اگرچه تشخیص آرتروز آرنج بر اساس علائم چندان دشوار نیست، اما بهتر است پیش از آغاز درمان با پزشک مشورت کنید. پزشک متخصص میزان التهاب را تعیین کرده و بهترین گزینه درمانی را برای درمان عارضه مشخص میکند.
برای تشخیص بیماری، پزشک معمولاً از تصویربرداری با اشعه ایکس، سی تی اسکن یا ام آر آی استفاده میکند. در برخی موارد، نمونهبرداری از پرده یا غشاء سینوویال الزامی است. سونوگرافی نیز به پزشک در تعیین دقیق حجم مایع در مفصل کمک میکند و امکان نظارت بر روند درمان و کنترل سوراخ در زمان خارج کردن مایع را فراهم میکند. در برخی موارد، آزمایش خون، تست بیوشیمیایی، ارزیابی ایمنی و روشهای دیگر نیز برای تشخیص دقیق عارضه استفاده میشود.
درمان آرتروز زانو
پس از ارزیابی کامل وضعیت جسمانی بیمار، گزینه مناسب درمانی انتخاب خواهد شد. روشهای مختلف درمانی شامل مصرف دارو، استفاده از پماد و کمپرس و همچنین تمارین ورزشی مخصوص و فیزیوتراپی میباشند.
استفاده از داروهای ضدالتهاب بدون نیاز به تجویز پزشک
داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) شامل داروهایی مانند ادویل، آسپیرین، امولژل، موترین و ولتارن میباشد. برخی از داروها مانند ادویل و موترین به صورت قرص موجود هستند. داروهای دیگر مانند امولژل و ولتارن به شکل کرم و ژل هستند و به صورت موضعی در محل بروز درد مصرف میشوند. در ارتباط با مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی به همراه داروهای تجویزی با پزشک مشورت کنید.
کورتیزون نیز یک داروی رایج است که برای درمان انواع بیماریهای ارتوپدی از جمله آرتروز آرنج استفاده میشود. این دارو یک درمان ضد التهابی قدرتمند است که میتواند مستقیماً در محل التهاب در آرنج تزریق شود.
کاردرمانی
متخصص کاردرمانی نحوه انجام فعالیتهای روزمره جهت جلوگیری از آسیبدیدگی و کاهش درد را به بیمار آموزش میدهد. متخصص کاردرمانی همچنین در امور مربوط به آموزش روشهای جدید جهت انجام امور روزمره به منظور کاهش میزان فشار وارد بر آرنج و استفاده کمتر از آرنج به بیمار کمک میکند. در کاردرمانی به منظور حفاظت از آرنج، کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی از اسپلینت یا بریس استفاده میشود.
فیزیوتراپی
فیزیوتراپیستها (PT) بر خلاف متخصصین کاردرمانی، روی تمرینات یا حرکاتی تمرکز میکنند که میتوانید با آرنج انجام دهید تا به قدرت، انعطافپذیری و دامنه حرکتی آرنج کمک کند. این تمرینات ممکن است شامل تقویت عضلات اطراف آرنج شما باشد تا هنگام استفاده از آرنج، فشار روی مفاصل آرنج را دور کنید. متخصصین فیزیوتراپی همچنین میتوانند سایر روشهای درمانی در منزل را که ممکن است مفید باشد، توصیه کنند. ممکن است یک برنامه ورزشی یا روال خاص برای شما ایجاد شود که شما باید مرتباً انجام دهید تا بتوانید تحرک را در آرنج خود بیشتر حفظ کنید. متخصصین فیزیوتراپی و یا طب فیزیکی در روند درمان و طول جلسات درمانی از سایر روشها علاوه بر حرکات ورزشی استفاده میکنند. این شیوهها شامل موارد زیر میباشد:
- طب سوزنی که ممکن است روشی برای تسکین درد شدید آرنج باشد. اگرچه طب سوزنی از آسیب دیدن مفاصل جلوگیری نمیکند و احتمالاً التهاب ناشی از آرتروز آرنج را کاهش نمیدهد ، اما میتواند به کاهش درد بیمار کمک کند. طب سوزنی هرگز نباید تنها درمانی باشد که برای آرتروز خود استفاده میکنید. آن را همراه با درمانهای مبتنی بر پزشکی که توسط پزشک تجویز شده است امتحان کنید.
- ماساژ راهی عالی برای کمک به تسکین درد ناشی از آرتروز آرنج است. ماساژ درمانی منظم میتواند به کاهش درد و سفتی، بهبود دامنه حرکتی و بهبود عملکرد مفاصل مانند آرنج کمک کند.
- در بسیاری از موارد ارائه برنامه غذایی مناسب بخشی از درمان آرتروز است. غیر معمول نیست که آرتروز باعث کاهش اشتها یا کاهش وزن شود، این بدان معناست که برای اطمینان از متعادل بودن و سالم بودن باید بیشتر مراقب رژیم غذایی خود باشید. بهبود رژیم غذایی ممکن است به معنای کاهش میزان قند مصرفی شما (شامل عسل و شربت)، مصرف بیشتر میوه و سبزیجات و انتخاب چربیهای سالم (چربیهای اشباع نشده و غیر اشباع) باشد.
- جهت کاهش التهاب و درد ناشی از آرتروز آرنج، متخصصین فیزیوتراپی از دستگاههای پیشرفته در مطب و یا کلینیک خود استفاده میکنند. بنا بر نوع آرتروز و علت ایجاد آن، مدالیتههای فیزیوتراپی میتواند شامل شاک ویو، لیزر درمانی و تحریک الکتریکی باشد. اثربخشی این شیوهها در بسیاری از مشکلات ارتوپدی ثابت شده است. عملکرد هریک متفاوت است اما تمامی آنها جریان خون را افزایش داده و منجر به کاهش درد بیمار میشوند.
- فیزیوتراپیست ممکن است استفاده از بریسهای طبی (آرنجبند) را برای مدت زمان مشخصی و یا ساعاتی در طول روز برای محدود کردن مفصل آرنج و بهبود وضعیت درد آرتروز توصیه کند. در صورت داشتن هر گونه تردید درباره بریسهای طبی از پزشک خود سؤال کنید.
تزریق پی آر پی برای آرتروز آرنج
پلاسمای غنی از پلاکت یا پی آر پی حاوی پروتئینهای خاص یا فاکتورهایی است که به لخته شدن خون کمک میکنند. پروتئینهای دیگر موجود در پی آر پی نیز در روند رشد سلولی مؤثر هستند.
- در ابتدا پزشک نمونه خون بیمار را میگیرد (در حدود 20 میلیلیتر). میزان نمونه خون به شرایط بیمار و همچنین محل تزریق پی آر پی بستگی دارد.
- سپس خون داخل سانتریفیوژ قرار میگیرد. (سانتریفیوژ دستگاهی است که سبب چرخش بسیار سریع خون شده و باعث جدا شدن اجزای خون میشود)
- پلاسمای جدا شده برای تزریق آماده میشود. در زمان تزریق بیحسی موضعی با پی آر پی مخلوط شده و یا به صورت موضعی جهت کاهش درد در محل تزریق مورد استفاده قرار میگیرد.
- پیش از تزریق پی آر پی، پزشک از سونوگرافی یا ام آر آی جهت تعیین محل دقیق تزریق استفاده میکند.
- عوارض جانبی ناشی از تزریق خفیف هستند ولی مانند هر گونه تزریق، امکان دارد مقداری درد در ناحیه تزریق ایجاد شود و همچنین احتمال بروز آسیبدیدگی عصبی، عفونت یا آسیب بافت در ناحیه مورد نظر وجود دارد. به طور کلی احتمال بروز عوارض در این روش کم میباشد چرا که از خون بدن بیمار استفاده میشود.
جراحی
آرتروز در مراحل اولیه بوسیله روشهای آرتروسکوپی قابل کنترل و درمان است. در این روش برشهای کوچکی جهت انجام جراحی در آرنج ایجاد میشوند. این روش جراحی به صورت سرپایی قابل انجام است و دوره بهبود کوتاه میباشد. در روش آرتروسکوپی آرنج، پزشک بافت ملتهب و استخوان سست درون مفصل را خارج میکند. این روش سبب درمان آرتروز نمیشود ولی برای مدت زمان طولانی باعث تسکین بسیاری از علائم آرتروز میشود.
در موارد آرتروز شدید آرنج که امکان دارد جراحی آرتروسکوپی مؤثر نباشد، ممکن است از روش تعویض مفصل استفاده شود. در این روش سطوح مفصل بوسیله جراحی با ایمپلنت مشابه مفصل واقعی جایگزین میشوند. پس از جراحی، آرنج برای مدت 4 هفته بیحرکت نگه داشته میشود. جهت حفظ ثبات ایمپلنت، محدودیت بلند کردن وزنه در تمام طول عمر ضروری میباشد.