بالابودن مادرزادی شانه در چه سنی تشخیص داده می‌شود: درمان اسپرینگل

اختلال اسپرینگل یک نوع ناهنجاری پیچیده است که با بد شکلی شانه‌ها ارتباط دارد و شایع ترین نوع بد شکلی مادر زادی شانه محسوب می‌شود. در این اختلال استخوان کتف در ماه سوم زندگی جنینی به سمت پایین هدایت می‌شود در صورتی که هر گونه اختلالی در ارتباط با حرکت کردن استخوان کتف به سمت پایین به وجود بیاید جنین دچار بالا بودن مادرزادی شانه خواهد شد. در کودکان مبتلا به این اختلال عضله بالا برنده کتف وجود ندارد یا آنقدر ضعیف است که باعث افتادگی شانه می‌شود. ممکن است سایر عضلات نیز در بروز این اختلال نقش داشته باشند و شانه پایین تر از حد طبیعی باشد. عکسبرداری از قفسه سینه و شانه می‌تواند به تشخیص این اختلال کمک کند ولی در موارد خفیف کودک نیازی به درمان ندارد. می‌‌‌توان از فیزیوتراپی و ورزش برای کمک به کودک استفاده نمود. معمولاً پزشک زمانی انجام عمل جراحی را توصیه می‌کند که بیمار بیش از شش سال سن دارد و از لحاظ زیبایی دچار اختلالات شدید شانه شده است.

علت بالا بودن مادرزادی شانه 

---

بالا بودن مادرزادی شانه اختلالی است که خارج شدن استخوان کتف از جلوی اصلی خود به وجود می‌آید. این وضعیت هم از لحاظ زیبایی و هم از لحاظ عملکردی اختلال ایجاد می‌کند و معمولاً در سن ۹ تا ۱۲ هفتگی جنینی به وجود می‌آید. ممکن است در این اختلال عضله رومبوئید، عضله ذوزنقه ای یا عضله بالا برنده کتف وجود نداشته باشد یا روی آنها ضایعات چسبنده فیبروزی متعددی به وجود آمده باشد. در برخی موارد نیز ضعیف بودن عضله دندانه ای زیرین باعث اختلالات شانه خواهد شد. مشکلات مرتبط با سایر عضلات از قبیل عضله سینه ای بزرگ، عضله پشتی بزرگ یا عضله جناغی پستانکی در به وجود آمدن این اختلال نقش دارند.

معمولاً بد شکلی‌های شانه در این نوع اختلال نیز وجود دارند و بیمار علاوه بر بالا بودن مادرزادی شانه دچار مشکلات مرتبط با ستون فقرات گردنی یا قفسه سینه می‌باشد. شایع ترین اختلالات عبارتند از فقدان دنده‌ها یا جوش خوردن آنها به یکدیگر، عدم تقارن دیواره قفسه سینه، ناهنجاری‌های دنده‌ها، اسکولیوز مادرزادی، اسپینا بیفیدا گردنی و سندروم کلیپل فایل. در مواردی که بیمار دچار اسکولیوز است انحنای ستون فقرات گردنی و قسمت فوقانی قفسه سینه بسیار زیاد است. ارتباط بین بدشکلی اسپرینگل و مجزا بودن مادرزادی دو نیمه طرفی نخاع تایید شده است.

یک نوع آنومالی دیگر که تقریباً در یک سوم از بیماران مبتلا به سندروم اسپرینگل دیده می‌شود وجود یک استخوان اضافه است. این ساختار غضروفی ذوزنقه ای مانند یا رمبوئیدی معمولاً درون طناب قوی فاسیال قرار دارد و از اطراف استخوان کتف تا لامینا امتداد پیدا می‌کند و مهره‌های چهارم تا هفتم ستون فقرات گردنی را درگیر می‌کند. این یک مفصل ساختارمند می‌تواند بین استخوان کتف و این استخوان اضافه به وجود بیاید که از آن تحت عنوان یک پل مستحکم استخوانی یاد می‌شود. استخوان اضافی در عکسبرداری از ستون فقرات گردنی از دو طرف به خوبی قابل مشاهده است.

گرید

---

 بالا بودن مادرزادی شانه با توجه به شدت بروز آن به چند دسته تقسیم می‌شود که به شرح زیر می‌باشد:

• گرید ۱ – بیمار دچار بد شکلی بسیار خفیف شانه است و هنگامی ‌که لباس می‌پوشد اختلال شانه او قابل مشاهده نیست.
• گرید ۲ – بیمار دچار بد شکلی خفیف شانه است و این اختلال به صورت یک توده برجسته دیده می‌‌شود زیرا استخوان ‌کتف بالاتر قرار گرفته است.
• گرید ۳- بیمار دچار بد شکلی متوسط است و شانه او حدود دو و نیم سانتی متر بالاتر است.
• گرید ۴ – بیمار دچار بد شکلی شدید است و شانه او بیش از ۵ سانتی متر بالاتر است و دچار مشکلات گردن نیز می‌باشد.

علائم و نشانه‌های بالا بودن مادرزادی شانه چیست؟

---

بالا بودن مادرزادی شانه می‌تواند شامل تظاهرات بالینی خفیف باشد و بیمار هیچ گونه مشکلی در ارتباط با تکان دادن شانه خود نداشته باشد یا آنکه شدید و با محدودیت حرکتی شانه همراه شود. مشکلات مرتبط با گلنوئید معمولاً شایع است. استخوان اضافه ای که در این ناحیه به وجود می‌‌آید باعث محدودیت حرکتی بیشتر شانه خواهد شد. احتمال به وجود آمدن بافت فیبروز در عضله شانه به ویژه عضله ذوزنقه ای وجود دارد.

علائم و نشانه‌های بالا بودن مادرزادی شانه در همه بیماران یکسان نیست و ممکن است هر فرد علائم متفاوتی را تجربه کند که بیمار دیگر فاقد آن علائم می‌باشد. تعداد زیادی از افرادی که دچار بد شکلی و اختلالات شانه هستند از مشکلاتی از قبیل کوتاه شدن ارتفاع گردن و عدم رشد کامل عضلات شانه و گردن شکایت دارند. افراد مبتلا به اختلال اسپرینگل در معرض خطر اختلالات و ناهنجاری‌های ستون فقرات و کلیه قرار می‌گیرد.

این عارضه چه مشکلاتی را به جود می‌‌آورد؟ 

---

 برخی از اختلالاتی که افراد مبتلا به بالا بودن مادرزادی شانه به آن دچار می‌شوند به شرح زیر می‌باشد:

• سندروم کلیپل فایل
• سندروم گریگ
• سندروم پولاند
• اختلال VATER که شامل نقص مهره‌ها، نداشتن سوراخ مقعد، دیسپلازی کلیه و فیستول بین رکتوم و واژن است.
• سندروم دی جرج
• سندروم فلوتینگ هاربور
• سندروم گلدن هار
• آنومالی اسکلتی، هیدروسفالی و سندروم اختلالات ذهنی

 سندروم اسپرینگل شایع ترین اختلال مادرزادی شانه محسوب می‌‌شود و نسبت بروز آن در مردان به زنان سه به یک می‌باشد.

بالا بودن مادرزادی شانه در چه سنی و چگونه تشخیص داده می‌‌شود؟

---

سندروم اسپرینگل معمولاً در هنگام تولد تشخیص داده می‌شود زیرا بیمار دچار بد شکلی قسمت فوقانی کمر است که با محدودیت حرکتی شانه همراه می‌باشد. علت بالا بودن استخوان کتف تشخیص این اختلال بسیار ساده است و می‌‌توان ارتباط آن با محدودیت حرکتی استخوان کتف و مفصل گلنوهومرال را تشخیص داد. این اختلال همچنین می‌تواند باعث بروز هایپوپلازی یا آتروفی منطقه ‌ای عضلانی شود.

با این حال معمولا تشخیص این اختلال تا قبل از سن یک سالگی دشوار است. اختلالات زیبایی و از بین رفتن عملکرد شانه دو فاکتور مهمی‌ هستند که بیماران مبتلا به این اختلال از آن شکایت دارند. پزشک برای تشخیص این اختلال درخواست تست‌های تشخیصی زیر را خواهد داد:

• سندروم اسپرینگل معمولاً در عکسبرداری از قفسه سینه و شانه‌ها به خوبی قابل تشخیص است به همین دلیل پزشک درخواست عکسبرداری از طرفین را می‌دهد تا بتوانند اطلاعات مرتبط با این اختلال را به دست بیاورد.
• سی تی اسکن با قابلیت عکس برداری سه بعدی می‌تواند اطلاعات خوبی را در ارتباط با زائده استخوانی ایجاد شده و وضعیت ایجاد شده در اختیار پزشک قرار دهد. پزشک با توجه به اطلاعات به دست آمده می‌تواند به طراحی فرایند عمل جراحی بپردازد.

بالا بودن مادرزادی شانه چگونه درمان می‌شود؟ 

---

شدت اختلالات عملکردی و مشکلات زیبایی در تعیین فرآیند درمان نقش مهمی ‌را ایفا می‌کنند. پزشک در ابتدا از روش‌های درمانی غیر جراحی برای کمک به بهبود بیمار استفاده می‌کند به عنوان مثال انجام جلسات فیزیوتراپی را توصیه خواهد کرد. هدف از انجام فیزیوتراپی بهبود بد شکلی شانه‌ها و بهبود توانایی عملکردی آنها می‌باشد. متخصص فیزیوتراپی تلاش می‌کند به کمک تمرینات ورزشی مخصوص بهبود دامنه حرکات شانه بیمار و انعطاف پذیری آن بپردازد و همچنین عضلات ضعیف او را تقویت نماید.

هدف از انجام عمل جراحی در برخی از بیمارانی که به جراحی نیاز دارند این است که پزشک بتواند کتف را در موقعیت بهتری قرار دهد. عمل جراحی می‌تواند به رفع بد شکلی شانه کمک کند و همچنین در موارد شدید به اصلاح حرکات گردن و بهبود دامنه حرکات آن کمک خواهد کرد. پزشک با توجه به شرایط خاص هر بیمار از روشهای جراحی خاصی استفاده می‌کند. به طور کلی هدف از انجام عمل جراحی بهبود دامنه حرکات شانه در بیماران مبتلا به سندروم اسپرینگل است. با این حال عمل جراحی فقط در موارد شدید درخواست می‌شود.

با این حال معمولا تشخیص این اختلال تا قبل از سن یک سالگی دشوار است. اختلالات زیبایی و از بین رفتن عملکرد شانه دو فاکتور مهمی‌ هستند که بیماران مبتلا به این اختلال از آن شکایت دارند. پزشک برای تشخیص این اختلال درخواست تست‌های تشخیصی زیر را خواهد داد: سندروم اسپرینگل معمولاً در عکسبرداری از قفسه سینه و شانه‌ها به خوبی قابل تشخیص است به همین دلیل پزشک درخواست عکسبرداری از طرفینرا می‌دهد تا بتوانند اطلاعات مرتبط با این اختلال را به دست بیاورد. سی تی اسکن با قابلیت عکس برداری سه بعدی می‌تواند اطلاعات خوبی را در ارتباط با زائده استخوانی ایجاد شده و وضعیت ایجاد شده در اختیار پزشک قرار دهد. پزشک با توجه به اطلاعات به دست آمده می‌تواند به طراحی فرایند عمل جراحی بپردازد." } },{ "@type": "Question", "name": "بالا بودن مادرزادی شانه چگونه درمان می‌شود؟", "acceptedAnswer": { "@type": "Answer", "text": "شدت اختلالات عملکردی و مشکلات زیبایی در تعیین فرآیند درمان نقش مهمی ‌را ایفا می‌کنند. پزشک در ابتدا از روش‌های درمانی غیر جراحی برای کمک به بهبود بیمار استفاده می‌کند به عنوان مثال انجام جلسات فیزیوتراپی را توصیه خواهد کرد. هدف از انجام فیزیوتراپی بهبود بد شکلی شانه‌ها و بهبود توانایی عملکردی آنها می‌باشد. متخصص فیزیوتراپی تلاش می‌کند به کمک تمرینات ورزشی مخصوص بهبود دامنه حرکات شانه بیمار و انعطاف پذیری آن بپردازد و همچنین عضلات ضعیف او را تقویت نماید. هدف از انجام عمل جراحی در برخی از بیمارانی که به جراحی نیاز دارند این است که پزشک بتواند کتف را در موقعیت بهتری قرار دهد. عمل جراحیمی‌تواند به رفع بد شکلی شانه کمک کند و همچنین در موارد شدید به اصلاح حرکات گردن و بهبود دامنه حرکات آن کمک خواهد کرد. پزشک با توجه به شرایط خاص هر بیمار از روشهای جراحی خاصی استفاده می‌کند. به طور کلی هدف از انجام عمل جراحی بهبود دامنه حرکات شانه در بیماران مبتلا به سندروم اسپرینگل است. با این حال عمل جراحی فقط در موارد شدید درخواست می‌شود." } }] }