درمان درد آرنج دست،کاهش التهاب و قوی سازی ساعد بعلت آسیب تاندون ها

آرنج نقش اساسی در عملکرد روزمره بدن دارد. به عنوان یکی از مفاصل پیچیده بدن، آرنج برای خم و راست کردن ساعد و همچنین چرخاندن دست و ساعد استفاده می‌شود. اغلب سوانحی که مفصل آرنج را درگیر می‌کند، جدی نیستند، اما دردناک بوده و می‌توانند بر روی طیف وسیعی از فعالیت‌های روزمره انسان تأثیر بگذارند. آسیب و التهاب تاندون‌های آرنج ممکن است منجر به تاندونیت شود که شایع‌ترین علت درد آرنج است. تاندون‌ها بافت‌های نرمی هستند که عضلات را به استخوان‌ها متصل کرده و برای حرکات آرنج ضروری‌اند.

علل درد آرنج

ورزشکارانی که بطور حرفه‌ای ورزش‌هایی نظیر تنیس یا گلف بازی می‌کنند بیشتر مستعد درد آرنج هستند. در تنیس‌بازان، استفاده بیش از حد میتواند منجر به آسیب دیدگی تاندون‌های قسمت خارجی آرنج شود. در گلف‌بازان، استفاده بیش از حد میتواند منجر به آسیب دیدگی تاندون‌های قسمت داخلی آرنج شود. از این مصدومیت‌ها به ترتیب بیشتر با عنوان آرنج تنیس‌بازان و آرنج گلف‌بازان یاد می‌شود و اصطلاح علمی آنها التهاب اپیکندیل داخلی و اپیکندیل خارجی است. این نوع از درد آرنج متداول‌ترین نوع این بیماری است. چند دلیل دیگری که برای درد آرنج متصور است عبارتند از:

• تاندونیت
• بروسیت (آماس کیسه‌های مفصلی)
• آرتریت (آرتروز)
• کشیدگی آرنج
• عفونت آرنج

آرنج گلف بازان (التهاب اپیکندیل داخلی)

آرنج گلف بازان، دردی است که در قسمت داخلی آرنج حس شده و می‌تواند به ساعد و مچ دست نیز انتقال پیدا کند. هنگامی که تاندون‌های عضلات ساعد که به برآمدگی استخوانی داخل آرنج متصلند، مصدوم شوند، ممکن است التهاب اپیکندیل داخلی رخ دهد. باید اشاره شود که اگرچه عنوان آرنج گلف بازان، نام متداول این مصدومیت است ولی این بیماری تنها به گلف بازان محدود نمی‌شود. هر ورزشکار یا شخصی که مکرراً از مچ دست خود استفاده می‌کند یا انگشتان خود دائماً مشت می‌کند، در برابر این مصدومیت آسیب پذیر است. وقتی این تاندون‌ها و عضلات آرنج آسیب می‌بینند، ممکن است انجام اکثر فعالیت‌های روزمره دشوار شود. برخی از شایع‌ترین علل بروز مصدومیت آرنج گلف بازان عبارتند از:

• ورزش گلف
• پرت کردن یا بلند کردن ناصحیح
• تمرینات قدرتی
• ورزش‌های راکتی

حتی فعالیت ساده‌ای همچون استفاده مکرر از کامپیوتر نیز می‌تواند در طولانی مدت باعث بروز مصدومیت آرنج گلف بازان شود. در حالیکه معمولاً یخ درمانی و استراحت برای درمان مصدومیت‌های جزئی کافی است، فیزیوتراپی نیز در اغلب اوقات تجویز می‌شود تا منشأ اصلی بیماری را هدف قرار داده و علائم آن را به موثرترین شیوه ممکن تسکین دهد.

آرنج تنیس بازان (التهاب اپیکندیل خارجی)

عارضه آرنج تنیس بازان، مصدومیتی است که بخاطر استفاده بیش از حد از آرنج رخ داده و می‌تواند درد شدیدی را برای مبتلایان به این عارضه به همراه داشته باشد. هنگامی که عضلات متصل کننده ساعد به بخش خارجی آرنج، ملتهب شوند، ممکن است التهاب اپیکندیل داخلی رخ دهد. ماننداکثر مصدومیت‌های متداول که بر اثر استفاده بیش از حد رخ می‌دهند، آرنج تنیس بازان نیز می‌تواند ناراحتی و درد زیادی را برای شخص ایجاد کند. علاوه بر استفاده بیش از حد از مفصل، ضربه مستقیم به آرنج نیز می‌تواند باعث التهاب اپیکندیل خارجی شود. برخی از شایع‌ترین علل بروز مصدومیت آرنج تنیس بازان عبارتند از:

• ورزش تنیس
• بلند کردن اجسام
• گرفتن اجسام
• اسکواش
• راکت بال
• شمشیر بازی
• وزنه برداری

تنگی کانال عصب مچ دست (سندروم تونل کارپال)

 شاید شناخته شده‌ترین نوع مصدومیت‌های ناشی از فشار دائمی، تنگی تونل کارپال باشد که بر اثر تورم تاندون‌های موجود در تونل کارپال، یک تونل باریک واقع در مچ دست، رخ می‌دهد. تورم باعث فشار آمدن بر عصب میانی می‌شود که می‌تواند منجر به درد آرنج شود.

علائم بالینی آن چیست؟

برخی از علائمی که در هنگام درد در آرنج رخ می‌دهند عبارتند از:

• درد آرنج، خفیف یا شدید
• خشکی و سختی حرکت دادن بازو
• تورم
• درد عضلات بازو یا ساعد
• صدای سایش دردناک یا بدون درد (crepitus) با حرکت آرنج
• درد در آرنج و/یا بازو با حرکت گردن
• ضعف
• بی‌حسی/ حس گزگز در بازو/دست

نحوه درمان درد آرنج

برخی از روش‌های مختلف برای درمان درد آرنج عبارتند از:

دارو

معمولاً داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی در ارتباط با دوره‌های استراحت تجویز می‌شوند. استفاده بیش از حد از این داروها برای مدت طولانی می‌تواند عوارض شدیدی بر دستگاه گوارش داشته باشد. بنابراین، اگر قصد استفاده از این داروها را دارید، باید با پزشک خود مشورت کنید تا وی بتواند تشخیص دهد که آیا این داروها برای شما موثر هستند یا خیر.

فیزیوتراپی برای درد آرنج

در فیزیوتراپی پزشکان می‌توان با تشخیص منشأ درد، روش‌هایی برای تسکین درد و راه‌هایی برای ترمیم ناحیه‌ای که به عضلات آسیب می‌رساند، به بهبودی این نوع مصدومیت کمک کنند. فیزیوتراپ می‌تواند برنامه‌ای تمرینی تهیه کند که به کاهش علائمی که شخص در قسمت خارجی آرنج تجربه می‌کند کمک کند.

• در ابتدای درمان، تمرکز پزشک بر روش‌های استراحت دادن به عضلاتی است که در فسمت خارجی آرنج قرار گرفته‌اند و همچنین روش‌هایی برای کمک به کاهش فشار بر این عضلات در هنگام استفاده آنها.
• فیزیوتراپ می‌تواند با استفاده از روش‌های مختلف تیپینگ به تسکین هرنوع درد یا تورم کمک کند یا می‌تواند خرید باند یا نوارهایی را توصیه کند که دور ساعد بسته می‌شوند تا فشار را از روی عضلات بردارند. پرهیز از برگرداندن مچ یا در دست گرفتن اشیاء برای مدتی، می‌تواند باعث ضعیف شدن این عضلات بخاطر استفاده نکردن از آنها شود.
• وقتی که درد و تورم شروع به فروکش کرد، پزشک تمرینات کششی را تجویز خواهد کرد، تا انعطاف پذیری عضلات را افزایش داده و همچنین تمرینات تقویتی را تجویز می‌کند که تمرکز اصلی آنها بر تقویت قدرت این عضلات همراه با کشیدگی آنهاست.
• پزشکان فیزیوتراپ همچنین دوره‌های ماساژ درمانی  را گذرانده‌اند که در ابتدا برای بیمار ناراحت کننده است ولی می‌تواند در رفع هرگونه تورم و/یا خشکی عضلات موثر باشد.
• فیزیوتراپی به شما روش‌هایی را آموزش می‌دهد تا با انجام یک سری تنظیمات از وقوع دوباره مصدومیت پیشگیری کنید. این آموزش‌ها بر ایجاد تغییر در محیطی که می‌تواند این حرکات تکراری را سبب شود، متمرکز است، مانند فعالیت‌های سر کار یا در منزل؛ همچنین راه‌هایی را برای برنامه‌ریزی کردن برای استراحت و انجام کششی برای جلوگیری از استفاده بیش از حد از عضلات آموزش می‌دهد. در نهایت، هدف این تمرینات برای اشخاص مبتلا به این نوع مصدمیت‌ها، بازگشت آنها به فعالیت‌هایی ست که از این عضلات کار می‌کشد و یافتن راه‌هایی برای ایجاد مصدومیت‌های آتی برای آنها.

در فیزیوتراپی از سایر روش‌های درمانی همچون سرد/گرما درمانی، فراصوت، تحریک الکتریکی، شاک ویو ، طب سوزنی و لیزر درمانی نیز برای تسکین درد و کاهش التهاب استفاده می‌شود.

اوزون تراپی

اوزون تراپی  استفاده از مولکول‌های اوزون، نوع بسیار فعال اکسیژن، است برای ایجاد یک پاسخ درمانی در نقاط مختلف بدن همچون آرنج. اوزون درمانی سیستم ایمنی درونی بدن را برای ترمیم و بازسازی بدن تحریک می‌کند و به بدن این فرصت را می‌دهد تا خودش را ترمیم کند. از آنجایی که در موارد بسیار زیادی، اوزون می‌تواند از لحاظ پاتولوژی، اختلال را درمان کند، بنابراین 75 درصد احتمال وجود دارد که مبتلایان به دردهای مزمن نیز برای همیشه از درد رهایی یابند.

درمان با پلاسمای غنی از پلاکت

پلاسمای غنی از پلاکت  پلاکت‌های ترمیمی را خون جدا کرده و سپس پلاسمای غنی از پلاکت را در آرنج آسیب دیده تزریق می‌کند. در مقایسه روش PRP و تزریق کورتیزون، پزشکان می‌گویند که روش درمان با پلاسمای غنی از پلاکت روش درمانی بهتری در طولانی مدت است.